Een interview met Barbara Hannigan bevestigt weer dat aandacht voor pittige musiciennes belangrijk blijft...
Altijd als ik nieuws over multi-muzikaal mens Barbara Hannigan tegenkom denk ik weer aan de zemelende (oude en vast ook witte) mannen op de Facebookpagina van een hier niet nader te noemen journalist (o.a. NRC). Die zich met hun meningen over dirigerende vrouwen terug katapulteerden naar eeuwen gelee met hun woorden over de te grote gebaren. Het teveel aan expressie. Lees: voor een vrouw. Terwijl ook én juist Hannigan toen in ieder geval in mijn ogen en oren net weer iets geweldigs had gedaan.
BANGSTIGE MANNEN
Zemelende mannen die met de strekking van hun woorden op een bepaalde manier de fanatieke religieuze leiders van elders op de wereld aan hun zij hebben. Of Paus Gregorius (7e eeuw). En daarin lees, hoor en voel ik dan altijd van alles bij. Deze opmerkingen gaan uiteindelijk altijd over angst. Angst voor de kracht van muziek. Angst voor de kracht van muziek gemaakt, geleid, uitgevoerd door een vrouw. Angst voor controleverlies. Boeiend onderwerp voor luisteraars merk ik altijd weer. Een onderwerp dat ik al 8 jaar met me mee- en uitdraag.
En voordat je het weet kun je ook labels als 'inclusiviteit', 'seksisme', 'muziek in maatschappij' plakken op een Luisterlab van deze Muziekverteller;).
ZEGEVIEREN Natuurlijk meldde ik me destijds af als 'vriend' bij de journalist, want werd er een beetje misselijk van. Geen flauw idee of die bubbel inmiddels inzichten kreeg. Mooiste is natuurlijk dat Hannigan en andere krachtpatsers (v/x) gewoon lekker doorgaan. Met lof worden overladen. Tot op heden zag en hoorde ik haar nog nooit live. Maar alleen de beelden van een uitvoerende Hannigan (dirigeren én zingen tegelijk) veroorzaken kippenvel. Bij jou ook?
INTERNATIONALE VROUWENDAG Hoop ik met mijn bijdrage op 8 maart- deze keer in uitverkocht Zwolle- op mijn manier een rimpeling te veroorzaken. Door luisteraars die kracht van muziek extra te laten doorvoelen. Door duidelijker te maken waarom vrouwen in muziek krachtpatsers zijn. Waarom? Omdat ook de muziekwereld- ondanks nieuwe kennis en voortschrijdend inzicht- nog steeds vooral een mannenwereld is. Voor én achter de schermen. Er is wel lekker veel beweging en dat stemt hoopvol.
Mmmm, misschien wordt dat wel een nieuw thema. Hoop:). Alhoewel de laatste woorden van Hannigan in een recent interview, zie link, me ook inspireren: `Het risico is mijn comfortzone´. Eat your heart out wereld.
A suivre!
LINKS Barbara Hannigan
Comments