Aards, grommend, stampend en vederlicht subtiel: werk van Kate Moore heeft het allemaal in zich.
GRIJPEN De zaal zat afgeladen vol zaterdag 3/12 in Korzo. Er werd uitgekeken naar dit concert. In ieder geval door mij dan toch. Luister graag naar haar (zeer divers) werk. En als altijd dringt haar muziek ook dit keer direct naar binnen.
ONDERBUIK Een soort oerdrift in klank. Groots en stuwend (zonder dat ik het persé heb over enorme toeters en bellen trouwens). Gecombineerd met het oor voor kleins. Oor voor licht. Het oor voor natuurlijke geluiden en voor subtiliteit. Deze muziek gaat ergens over. Het beweegt en laat luisteraars bewegen. De enige soort onderbuikgevoelens waar ik wel van hou.
TOTAAL Moore geeft ook het oog aandacht en werkt daarvoor regelmatig met andere kunstenaars samen: de hele avond al stonden er een soort paddenstoelen in water op het podium. Deze sculpturen, gebaseerd op wateruurwerken van de Oude Grieken, werden klanksculpturen in het stuk Klepsydra: groene inkt druppelde hoorbaar op die werken en maakte onderdeel uit van de compositie. Net als het visuele element. De druppels werden geprojecteerd. Deze groene druppels leverden uiteindelijk één donkere soep op. Het oog ging mee met de muziek. Kleur en klankkleur werden één. De wateruurwerken maakte Kate. De rest van het beeld werd door Philip Vermeulen ontworpen.
ZICHT Afgezien van een uitgebreid New European Ensemble (o.l.v. Christian Karlsen) was er nog veel meer te zien: een soort 19e eeuwse industriële, Jean Tinguely-ogende machines (gemaakt door Ferdinand van Loon) die het volle licht kregen aan het eind van het derde werk Days and Nature. Ze werden woest aangezwengeld en klonken tijdens de absolute climax van dit werk. Deed me direct denken aan de windmachines in opera’s van Lully bijvoorbeeld. Maximaal effect gegarandeerd en direct stormy weather (lett & fig).Pal voor mijn neus lieten een aantal musici zich trouwens heerlijk gaan. Die oerdrift was ook absoluut voel-,zicht-,en hoorbaar bij hen. Daar moest iets uit. Net als bij Moore. Daar moet (hopelijk) nog van alles uit.
HERKENNING Muziek van Kate Moore heeft (zoals alle goeds m.i.) verwijzingen naar andere zaken: tijdsbeleving, Benjamin Franklins’ glasharmonica en de zorgen over de invloed van machines op natuur; dat zit er dít keer allemaal op de één of andere manier in. Verwijzingen naar ons dagelijks leven, naar geschiedenis en traditie. Dus herkenbaar. Niet direct aanwijsbaar, nee. Heee, dit is muziek, dús meteen voelbaar. En juist daarom is werk van Kate Moore zo goed en komt het binnen. En niet alleen bij mij. Drie keer moest ze het podium op. Bravobravobravo!
A suivre!
Comments